ஒருவரை எதன் அடிப்படையில் நாம் மதிப்பீடு செய்கிறோம், மதிப்பதாக வெளிப்படுத்துகிறோம் என்பதில், இந்திய மனோபாவத்திற்கும், முன்னேறிய மேற்கத்திய நாடுகளின் மனோபாவத்திற்கும், ஆகப்பெரிய வித்தியாசம் உள்ளது.
எனக்குத் தெரிந்த ஓர் அமெரிக்க நிறுவனத்தில், ஓர் அமெரிக்கர், இருபத்தைந்து வருடங்களுக்கும் மேலாக, மூத்த பொறியாளராக பணிபுரிகிறார். அவரது பொறியியல் துறை திறமைக்கு, ஏதேனும் ஓர் நிறுவனத்தின் மேலாண்மை இயக்குநராகவோ, நிறுவன செயல் அதிகாரியாகவோ உயர்ந்திருக்கலாம். ஆனால், அவர் மூத்த பொறியாளர் என்பதுடன் இருக்கிறார். பதவி உயர்வில் ஆர்வம் இல்லை. அதற்கு அவர் கூறும் காரணம்; நிறுவன பொறியியல் தேவைகளை புதிதாக கண்டறிவது, இருக்கும் தொழிற் நுட்பத்தை மேம்படுத்துவது, வரும் பொறியியல் பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு வழங்குவது, என இந்த மூன்றிலும் ஆழ்ந்திருப்பதே, தான் ஓர் பொறியாளன் என்பதற்கான நிறைவையும், மகிழ்வையும் தருவதாக பகிர்ந்தார். மேலாளர் மற்றும் உள்ள உயர்ந்த பதவிகள், மனித வளத்தையும், வியாபாரத்தையும் நிர்வகிப்பவை, அதில் ஓர் பொறியியல் வல்லுநரான தனக்கு ஆர்வமோ, திருப்தியோ இல்லை என்றார். இதனால், இவர் குறைந்த சம்பளம் வாங்குவதாக கருதவேண்டாம். தன் மேலாளர்களை விட அதிக சம்பளம் பெறுகிறார். எந்த சிக்கலான பொறியியல் பிரச்சனைகளுக்கும் இவர் தருவதே இறுதி தீர்வாக உள்ளது. இந்த அளவில் இவரது மதிப்பும், அங்கீகாரமும், நிறுவனத்தின் தலைவரை விட உயர்ந்தது. இவருக்கான அங்கீகாரம் என்பது, இவரது அறிவுத்திறன் மட்டுமே.
இந்தியாவில், இருபத்தைந்து வருட அனுபவத்தில், ஓர் பொறியாளர் பல பதவி உயர்வுகளைக் கண்டிருக்க வேண்டும். குறைந்தபட்சமாக, மேலாளராகவாவது உயர்ந்திருக்க வேண்டும். இல்லையெனில் அவருக்கு மதிப்பு, பொறியாளர்கள் மத்தியில் இருக்காது, இது நமது இந்திய மனோபாவம். தில்லியில் நான் பணிபுரிந்த ஓர் வெளிநாட்டு நிறுவனத்தின் தலைவர், அவர் மேற்கத்திய நாட்டைச் சார்ந்தவர், ஒருமுறை என்னிடம் இப்படி கேட்டார். ஏன் இந்தியர்கள் எப்போதும் பதவி உயர்வு கேட்கிறார்கள்? எங்களது நாட்டில், பதவி உயர்வை விட, சம்பள உயர்வையே அதிகமும் கேட்போம் என்றார். சிரித்தபடி, இது ஒருவேளை, இந்திய சாதிய உயர்வு, தாழ்வு அடுக்குகளால் சேர்ந்துவிட்ட மனோபாவமாக இருக்கலாம் என்றேன். அவருக்கு இதன் உள்ளர்த்தம் புரியவில்லை. அப்போது ஒரு விஷயத்தைக் குறிப்பிட்டார். சமீபத்தில் இருவர் பதவி உயர்வு கேட்டு வந்தனர். இருவருக்கும் சம்பளம் உயர்த்தமாட்டேன், ஆனால், பதவி உயர்வு மட்டும் வேண்டுமானால் தருகிறேன், பரவாயில்லையா எனக் கேட்டேன். இருவருமே, அதிகம் யோசிக்காமல், சரி எனச் சொல்லிவிட்டனர். இது எனக்கு நிரம்ப ஆச்சர்யமான விஷயம் என்றார். அவர் ஒரு சில மாதங்களுக்கு முன்பே இந்திய பிரிவிற்கு பொறுப்பேற்று வந்தவர். எனவே, அவர் ஆச்சரியப்படலாம். ஆனால், இந்திய மனோபாவம் இப்படி பதவி உயர்வுக்காக ஏங்கும் என்பது எனக்குத் தெரியும் என்பதால், ஆச்சரியம் எதுவும் எழவில்லை. இதுதான் இந்திய மனோபாவம். அறிவுத்திறனை விட, பதவியே அங்கீகாரத்தின் அடையாளம் என கருதும்.
தமிழக அரசியலில்; புதிது புதிதாக பல கட்சிகள் உருவாகின்றன. நடிகர்கள் பலரும் அரசியல் பேசுகிறார்கள். ஆனால், எவரும் புதிய கொள்கை சார்ந்த அரசியல் பேசுவதில்லை. எல்லோருமே நாட்டை முன்னேற்றுவோம், ஊழலை ஒழிப்போம் என்கிற பொதுவான, அனைவரும் பேசும் விஷயத்தையே பேசுகிறார்கள். ஆள் தான் மாறுகிறார்கள். பேசும் பொருள் ஒரே விதமானவையே. என்றாலும் எல்லா கட்சிகளுக்கும் கூட்டம் சேர்கிறது. இது ஏன் எனில்; புதிய கட்சியில் தனக்கொரு அரசியல் பதவி கிடைக்கும், அது நமக்கு ஓர் அடையாள அங்கீகார காரணியாக இருக்கும் என்கிற எதிர்பார்ப்பே. புதிய அரசியலை, அறிவுத்திறன் சார்ந்து எவரும் அனுகுவது இல்லை. புதிய பதவி கிடைக்குமா? என்பது சார்ந்தே அனுகுகிறோம்.
இந்த பதவியை மட்டுமே குறிக்கோளாக கொண்ட பயணங்களே, பெரும்பாலான இந்தியர்களின் தனித்த அறிவுத்திறனை மழுங்கடிக்கின்றது.
கணேஷன் குருநாதன்
